احساس غربت و سازگاری اجتماعی و رابطه ی آن ها با یکدیگر در فارسی آموزان غیرایرانی

احساس غربت اختلال روانی ناشی از جدایی واقعی یا پیش­بینی­شده از خانه یا وطن است که بیشترین نگرانی روانی گزارش­شده در میان دانشجویان خارجی از جمله زبان­آموزان است. احساس غربت می تواند به اضطراب و افسردگی منجر شود و اثرات سویی بر سازگاری اجتماعی زبان­آموزان با سایران و محیط جدید بگذارد. از این رو، پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان احساس غربت و سازگاری اجتماعی و رابطه­ی آن­ها با یکدیگر در میان فارسی­آموزان مرکز آموزش زبان فارسی دانشگاه بین­المللی امام خمینی (ره) صورت گرفته است. در این مطالعه، 178 نفر از فارسی­آموزان شامل 35 نفر دختر و 143 نفر پسر شرکت کردند. پرسش­نامه سازگاری اجتماعی بل (1961) و احساس غربت ون ولیت (2001) ابزارهای این پ‍ژوهش بودند. نتایج نشان می­دهد 9/12 درصد احساس غربت ضعیف، 7/64 درصد احساس غربت متوسط و 4/22 درصد احساس غربت شدید دارند و از نظر سازگاری اجتماعی نیز 7/24 درصد سازگاری اجتماعی پایین، 5/62 درصد سازگاری اجتماعی متوسط و 8/12 درصد سازگاری اجتماعی بالا دارند. همچنین، بین نمره­ی کل احساس غربت و خرده­مقیاس دلتنگی برای خانواده، میان دختران و پسران تفاوت معناداری وجود دارد. اما بین سازگاری اجتماعی این دو گروه هیچ تفاوت معناداری مشاهده نشد. بررسی رابطه­ی احساس غربت با سازگاری اجتماعی نشان داد که بین احساس غربت (نمره­ی کل) و خرده­مقیاس­های میل بازگشت به وطن و مشکل سازگاری با سازگاری اجتماعی در فارسی­آموزان غیرایرانی رابطه­ی منفی و معنادار وجود دارد. در پایان، پیشنهادهایی به منظور پیشگیری و کاهش آسیب­های احتمالی در محیط دانشگاهی و کلاسهای درسی برای مدرسان و دست­اندرکاران آموزش ارائه شده است.